Double bluff

Tej autorce nie można się oprzeć. Takich thrillerów psychologicznych nie potrafi napisać nikt inny. Jest to tym bardziej zadziwiające, że pani Paris pisuje o sprawach zwyczajnych, żeby nie powiedzieć: banalnych. Tyle już się słyszało o przemocy domowej. Kto z nas nie czytał o przerażających sprawach dziejących się za zamkniętymi drzwiami domów tak zwanych porządnych obywateli czy o tajemniczych zniknięciach? Każdy chyba czytał książkę albo reportaż na ten temat. Jednak nie sądzę, by potencjalni czytelnicy kręcili nosem na „Pozwól mi wrócić”, trzecią powieść B.A. Paris, choć to kolejna rzecz o kobiecie, które zaginęła bez wieści. Bo to nie jest takie sobie zaginięcie.

Oto dwoje młodych, zakochanych wraca z zimowych wakacji. Po narciarskich szaleństwach zatrzymują się na romantyczną kolację w Paryżu, by potem jak najszybciej pognać do swego domku w St. Mary’s w Devonshire. Długa droga męczy, Layla zasypia, Finn chce odrobiny odpoczynku. Zatrzymuje się na stacji benzynowej, by rozprostować nogi, a przy okazji zrobić porządki w samochodzie. Kiedy wraca z toalety, Layli już nie ma.  

Akcja powieści dzieje się w dwóch planach czasowych. Ze wspomnień Finna czytelnik dowie się o zdarzeniach sprzed dwunastu lat, o tym, jak Finn gęsto tłumaczył się przed policją i dlaczego nie wspomniał o niektórych cechach swojego charakteru. Jeśli zaginie kobieta, śledczy zadają sobie pytania: czy przypadkiem jej partner nie maczał w tym paluchów? A może ją zabił? Tylko gdzie się podziały zwłoki? Z biegiem czasu, gdy na jaw wychodzą kolejne okoliczności zaginięcia, równolegle pojawiają się wątpliwości co do winy podejrzanego. Finn w trakcie prac śledczych zaprzyjaźnia się z gliniarzem i to właśnie on, Tony Heddon, dwanaście lat po fatalnym zaginięciu donosi mu, że jego dawny sąsiad widział Laylę. Finn, pogodzony ze stratą i głęboko przekonany, że Layla nie żyje, tworzy już wówczas udany związek z jej siostrą Ellen. Staruszek, który rzekomo widział Laylę, ma 91 lat, toteż łatwo przyjąć, że coś mu się przywidziało. Nie jest to jednak jedyny dziwny znak. Ellen znajduje drewnianą matrioszkę, tę najmniejszą i jest przekonana, że to jej własna matrioszka, która zaginęła dawno temu – ma o tym świadczyć rozmazana smuga farby. Finn racjonalizuje sprawę: lalek typu „baba w babie” są tysiące, każdy może kupić sobie taką w rosyjskim sklepie z pamiątkami albo przywieźć z wycieczki do Petersburga. Ale to nie koniec. Wkrótce Finn znajduje kolejną laleczkę, a potem zaczynają się tajemnicze e-maile. W rezultacie Finn odbędzie podróż – także w przeszłość…

Powieści B.A. Paris należą do gatunku „na jedną noc”. Bohaterowie zmagają się z codziennością, starają się żyć normalnie, tworzą nowe związki, ale przeszłość ich nie opuszcza. Zło czai się wszędzie, oblepia jak mgła, tkwi w podświadomości, nie daje o sobie zapomnieć. Banalna prawda: każdy ma jakiegoś trupa w szafie, należałoby dodać: niestety. „Pozwól mi wrócić” to opowieść mroczna jak deszczowa, listopadowa noc, mroczna jak dusza desperata, a jednocześnie wciągająca. Alfred Hitchcock, mistrz filmowego suspensu, mawiał: „Film jest zły, jeśli ktokolwiek z publiczności może chociaż na chwilę odwrócić oczy od ekranu”. Najnowszej książki B.A. Paris nikt nie będzie w stanie odłożyć, dopóki nie dotrze do ostatniej strony. A kiedy tam w końcu dotrze, jeszcze długo po przeczytaniu ostatniego zdania nie będzie mógł wrócić do równowagi. Zło rodzi zło, przemoc doznana w dzieciństwie daje o sobie znać w dorosłym życiu, a nieopanowana siła wyzwala w człowieku najdziksze instynkty w najmniej spodziewanym momencie. I nie szukajmy pozytywnych bohaterów, bo ich tu nie ma. A na koniec jeszcze jedno pytanie: czy miłość wszystko tłumaczy?

Udostępnij