Najszczęśllwszy dzień w życiu?

Ślub jest dla wielu osób jednym z najszczęśliwszych dni w życiu. Jednak nie dla wszystkich. Z pewnością nie był taki dla Evelyn Rousseau. Bo gdyby tak było, chyba nie skoczyłaby w czasie wesela z klifu? Policja nie odnajduje jednak zwłok, a do Rebecki, najbliższej przyjaciółki Evie, zaczynają przychodzić tajemnicze wiadomości. Rebecca jest zresztą jedyną osobą, która wie, dlaczego Evie skoczyła…

I to właśnie z jej perspektywy poznajemy większość wydarzeń. Nie tylko aktualnych, lecz także tych z przeszłości, powoli odkrywających, jak rodziła się przyjaźń między dziewczynami, jak w życiu Evie pojawił się jej mąż, Richard, i co sprawiło, że ich małżeństwo zakończyło się na klifie. Niekiedy, dla dopełnienia tej historii i pokazania wydarzeń, o których Rebecca nie wie, autorka oddaje głos samej Evie, trztykrotnie dopuszcza też do głosu mężczyzn obecnych w życiu obu kobiet. Stopniowo poznajemy więc historię „biednej bogatej dziewczynki” – Evelyn Rousseau, która dorastała jako jedyna córka bogatego francuskiego biznesmena i kobiety cierpiącej na chorobę afektywną dwubiegunową. Po wyjeździe na studia piękna i samotna Evie poznaje wychowaną w zwyczajnej rodzinie, niewyróżniającą się kompletnie niczym Rebeccę. Zaprzyjaźniają się – i to na zawsze zmienia życie ich obu.

Wszystkie powieści Jenny Blackhurst są do siebie pod pewnymi względami podobne. Rzecz jasna, fakt, że wszystkie są thrillerami psychologicznymi, niejako wymusza obecność w nich pewnych elementów, takich jak tajemnica z przeszłości czy mocne portrety postaci. Poza tym jednak w książkach brytyjskiej autorki to kobiety zawsze występują w rolach głównych. Nie inaczej jest i tutaj: to Evie i Rebecca grają pierwsze skrzypce w tej powieści, mężczyźni są tylko (a może aż?) przyczyną zdarzeń, do których dochodzi w życiu kobiet.

Zawsze też pod płaszczykiem rozrywkowej historii Jenny Blackhurst porusza głębszy problem. W jej poprzednich powieściach były to między innymi depresja poporodowa i nietolerancja dla inności, w „Nocy, kiedy umarła” – to toksyczność związków między ludźmi, ale też stara jak świat prawda: pieniądze szczęścia nie dają. Wiele rzeczy mogą jednak ułatwić…

Podobieństwa między powieściami autorki są również wyraźnie widoczne w ich konstrukcji; typowe dla nich krótkie rozdziały przedstawiają wydarzenia z perspektywy różnych bohaterów. W „Nocy, kiedy umarła” poznajemy powieściowy świat, jak już wspominałam, głównie dzięki Rebecce i Evie, które powoli przybliżają nam historię pewnej miłości. Jest bowiem w tej powieści mocno rozwinięty wątek romansowy, przed czym lojalnie ostrzegam wszystkich czytelników, którzy nie przepadają za tego typu tematyką w thrillerach. Ale jednocześnie warto pamiętać, że to uczucia są jedną z najczęstszych przyczyn zbrodni…

Fakt, że wszystkie powieści Jenny Blackhurst są do siebie w pewien sposób podobne, nie oznacza jednak, że pisarka się powtarza czy nudzi; po prostu wypracowała już charakterystyczny styl, na tyle wyrazisty, że czytelnik po lekturze jednej jej książki jest w stanie stwierdzić, czy polubi kolejne. Umówmy się: książki Blackhurst to nie wybitne thrillery czy lektury, które na długo pozostają w głowie i pozostawiają czytelnika z mnóstwem pytań. To raczej przyjemne czytadła, w sam raz na coraz dłuższe wieczory. „Noc, kiedy umarła” jest właśnie jednym z nich. Przedstawia w gruncie rzeczy prostą, chwilami mocno przewidywalną, a mimo to wciągającą historię, niewymagającą od czytelnika zbyt wiele myślenia czy analizowania, bo autorka podaje wszystkie tropy jak na tacy. Ale musicie przyznać: czasami każdy z nas potrzebuje takiej właśnie lekkiej lektury.

Udostępnij