Najgorsze piekło nosimy w sobie

Mój ojciec zawsze powtarzał, że prawda daje nam szansę, a kłamstwo nie zostawia nam wyboru. Przez całe życie wierzyłam w te słowa. Do dnia, w którym okazało się, że mnie oszukał.

To jedne z pierwszych słów książki. Wypowiada je główna bohaterka i narratorka współczesnej części: Zuzanna, trzydziestoletnia rozwiedziona dziennikarka, której kariera zawodowa osiadła na mieliźnie po tym, jak kobieta popełniła trudny do wybaczenia błąd. Kiedy Zuzanna po śmierci ojca sprząta papiery, znajduje wśród nich listy, które wskazują, że ten nie był szczery na temat jej przeszłości i odejścia matki. Dziennikarka rusza więc w przeszłość do miasteczka, w którym się urodziła, by przeprowadzić prywatne śledztwo i zrozumieć, co wydarzyło się ćwierć wieku wcześniej. 

A w tym właśnie miejscu w roku 1990 z domu towarowego znika bez śladu trzyletni chłopiec. Wkrótce potem policjanci odnajdują zwłoki trzech osób. Nikomu nie mieści się w głowie bestialstwo tej zbrodni, a strach sprawia, że okoliczni mieszkańcy są coraz bardziej nieufni. Policja prowadzi śledztwo, ale kłody piętrzące się pod ich nogami pokazują, że komuś bardzo zależy na ukryciu prawdy… 

Autorka prowadzi narrację dwutorowo, pozwalając czytelnikowi na zmianę śledzić ówczesne wydarzenia i podążać razem z Zuzanną ich śladem. Kobieta stopniowo odkrywa coraz więcej faktów, tropiąc to, co w przeszłości miasteczka niewybaczalne. A nawet niewyobrażalne. Nie chcę jednak pisać nic więcej na temat fabuły tej książki, bo łatwo byłoby zdradzić zbyt dużo szczegółów i zepsuć przyjemność z lektury tym, którzy mają ją jeszcze przed sobą. A zapewniam, że warto. 

Zanim jednak zacznę chwalić, jedno „ale”: autorka nieco za mocno faszeruje tę powieść ogólnymi stwierdzeniami o życiu, nierzadko trącącymi banałem (typu Być może miarą tego, jak dzielni jesteśmy, nie jest to, jak długo potrafimy wytrzymać, a to, jak szybko pozwolimy sobie odpuścić; Nic nie prześladuje nas tak, jak nasze własne winy). Oczywiście wszystkie pojawiają się w miejscach uzasadnionych fabularnie, niemniej w takim natężeniu, zamiast skłonić do refleksji – bo zapewne taka była ich rola – mogą zwyczajnie przytłoczyć. To jednak drobnostka wobec świetnie skonstruowanej fabuły, wielostopniowej zagadki (nawet jeśli czytelnik domyśli się wyjaśnienia, zanim zostanie podane, to z pewnością nie odkryje wszystkiego) i przekonujących bohaterów.

Miasteczko, w którym dzieje się ta historia, nie różni się niczym od wielu innych miasteczek z kryminałów czy thrillerów – mamy tu zatem z pozoru sympatyczną społeczność, która skrywa mnóstwo tajemnic i niechętnie dopuszcza do siebie obcych. Nie jest to jednak w żadnym wypadku zarzut. Izabela Janiszewska świetnie osadza na tym tle swoich bohaterów: sugestywne, a jednocześnie nieprzerysowane postaci mieszkańców. Każdy ma jakąś rolę do odegrania w tej historii, mimo to nie odbieramy ich jako aktorów w sztuce, lecz pełnokrwiste, wiarygodne postaci, które wzbudzają mnóstwo emocji. 

Fabuła wzbudza tych emocji jeszcze więcej – Izabeli Janiszewskiej udało się stworzyć opowieść o tajemnicy z przeszłości, obok której nie sposób przejść obojętnie. I nie jest to pusty frazes: jestem pewna, że każdy z Was podczas lektury tej powieści choć raz skrzywi się lub zaciśnie pięści, czy to z bezradności, czy z wściekłości… Krótko mówiąc: jeśli szukacie emocjonującego thrillera, który zagra na Waszych uczuciach, właśnie go znaleźliście.

Udostępnij