Oto ciekawa wiadomość dla fanów Jeffery’ego Deavera. Otóż zanim pisarz stworzył postać Lincolna Rhyme’a, sparaliżowanego kryminologa – znanego choćby z „Kolekcjonera kości” czy „Maga” – napisał był dwa inne thrillery. Jeden z nich, „Lekcja jej śmierci”, można z czystym sumieniem nazwać znakomitym.

Zastępca szeryfa Bill Corde trafił do miasteczka New Lebanon przypadkiem. Tak się zdarza w kryminałach. Wschodząca gwiazda policji z dużego miasta popełnia błąd, giną funkcjonariusze, i gnana wyrzutami sumienia postanawia zaszyć się gdzieś na prowincji, gdzieś, gdzie nie wiedzą.

Ale życie nie jest łatwe, więc Corde podejmuje po jakimś czasie pracę w biurze szeryfa. Jest dobrym, zapracowanym, dokładnym gliniarzem.  Ma piękną żonę i wspaniałego syna. Ma też córkę, która potrafi snuć niestworzone historie, wymyślać najdziwniejsze bajki i mieszać rzeczywistość z przywidzeniami. Jednocześnie ta córka zdradza objawy zapóźnienia w rozwoju. Nie umie dobrze czytać, pisze z okropnymi błędami, i nienawidzi szkoły, w której ciągle się ją upokarza. Często więc ucieka z domu i szuka korespondującego z nią Człowieka Słońca.

Miasteczko New Lebanon słynie z pobliskiego, ekskluzywnego uniwersytetu. To właśnie studentka tego uniwersytetu zostaje znaleziona pewnego dnia martwa i zgwałcona. Przy jej ciele Bill Corde znajduje zdjęcie swoich dzieci z informacją: Im też mogło się to przydarzyć.

Śledztwo jest wyjątkowo żmudne. Władze uniwersytetu obawiają się, że informacja o morderstwie może spowodować odpływ studentów z (i tak zadłużonej) szkoły. Ojciec dziewczyny, człowiek zamożny, przysyła do miasteczka szefa ochrony swojej firmy, byłego policjanta. Korumpuje on szeryfa i doprowadza do odsunięcia Corde’a od sprawy. Sam szeryf potrzebuje przed nadchodzącymi wyborami szybkiego sukcesu i rozpuszcza pogłoski o seryjnym Księżycowym Zabójcy grasującym w okolicy.

Miasto paraliżuje strach.

Corde poszukuje sprawcy jak opętany. Nie zauważa, że to, co robi może doprowadzić wszystkich członków rodziny do tragedii.

Są w „Lekcji jej śmierci” wszystkie elementy, które przyniosą w niedługim czasie sławę Deaverowi. Począwszy od suspensu, przez pogłębioną analizę psychologiczną bohaterów po gęstość prozy. Nie ma w tej książce niepotrzebnych zdań. Zaskoczenia – ulubiony i najbardziej pożądany chwyt autorów kryminału – mnożą się na każdym poziomie. Nie waham się powiedzieć, że rola jaką odegrali pospołu syn i córka Corde’a w toczącym się śledztwie, to zabieg, którego thriller do tej pory nie znał. Cieszę się, że wczesne powieści Deavera są w końcu wydawane. Bo wolę go sprzed „Rhyme’a”.

Czuję się lepiej uwodzony.