„Top Dogg” jest mocnym zakończeniem trylogii Jensa Lapidusa – „VIP room” i „Sztokholm delete”, cieszących się w Szwecji dużą popularnością. Premiera już dziś, pod naszym patronatem!

Tajemnicza grupa wpływowych mężczyzn przez dziesięciolecia wykorzystywała seksualnie nastolatki, brutalnie uciszając każdego, kto tylko spróbował ją zdemaskować.

W trzeciej części cyklu o osobliwych partnerach, eksgangsterze Teddym i adwokatce Emelie, sprawa siatki powraca i zyskuje na aktualności. Utworzona przez policję specjalna jednostka ma za zadanie odkryć, kto należał do szajki, ale śledztwo utyka w martwym punkcie. Do tego jedyna z wykorzystywanych kobiet, która zgodziła się zeznawać, zostaje zamordowana. Zdesperowana Emelie zwraca się o pomoc do swojego byłego partnera i kochanka. Ktoś jednak próbuje zmylić ich trop, sięgając po ekstremalne środki.

Nikola, siostrzeniec Teddy’ego, postanawia nie popełniać przestępczych błędów wuja. Ale gdy w porachunkach gangsterskich ginie jego najlepszy przyjaciel, chęć zemsty zwycięża nad rozsądkiem. Życie na krawędzi prowadzi też studentka Roksana, marząca o tym, by zostać zauważoną, bawić się w najlepszych klubach i liczyć w towarzystwie nadającym ton bogaczy… Ściga ją jednak samozwańczy król koksu. Żeby wyjść z tego starcia zwycięsko, Roksana musi zrobić coś równie szalonego, co śmiertelnie niebezpiecznego.

 

 

Thriller na lato, który pali jak rozgrzany asfalt bose stopy. Jako całość ta trylogia, w której można znaleźć naprzemiennie gangsterski żargon, spostrzeżenia na temat nowych idiotycznych trendów i cmokanie się w policzki przez klasę wyższą, należy do najbardziej imponujących szwedzkich powieści o Sztokholmie. Dotyka ciemnej strony tego miasta.

Bodil Juggas, „Arbetarbladet”

 

Mamy tu do czynienia z pisarzem w pełni przekonującym. Jens Lapidus jest wiarygodny na wszystkich poziomach, jak nikt umie dobrać odpowiedni ton i w gruncie rzeczy stworzył swój własny język.

Maria Maria Näslund, „Göteborgs-Posten”

 

Jens Lapidus umiejętnie przedstawia rzeczywistość kancelarii adwokackiej i kryminalnego półświatka. Wykorzystuje do tego historię, która nie tylko wciąga, lecz także została dobrze napisana. Jens Lapidus jest bez wątpienia tylko jeden.

Kenth Jönsson, „Ölandsbladet”

 

Jens Lapidus (ur. 1974) – szwedzki pisarz, autor powieści kryminalnych. Z wykształcenia jest prawnikiem. Debiutował w 2006 roku powieścią „Szybki cash”, której kontynuacje: „Zimna stal” i „Życie deluxe” – „Trylogia sztokholmska” – stały się międzynarodowymi bestsellerami. 

Od czasu debiutu jego książki wydano w ponad 30 krajach, a ekranizacja „Trylogii sztokholmskiej” cieszyła się ogromną popularnością. „VIP room”, opublikowany w Marginesach w 2015 roku, to pierwszy tom kolejnego cyklu. 

„Sztokholm delete” został nominowany do nagrody dla Najlepszego Szwedzkiego Kryminału.

 

FRAGMENT:

Młoda kobieta była ubrana w krótką skórzaną kurtkę, która wyglądała jak z innej dekady. Mężczyzna miał na sobie mocno wytartą dżinsową kurtkę, kiedyś zapewne upstrzoną mnóstwem naszywek – plecy i rękawy były teraz ciemniejsze, niemal w kratkę. Cały czas się rozglądał, jakby się spodziewał, że ktoś ich znienacka zaatakuje. Może był ojcem dziewczyny, wyglądał na jakieś czterdzieści pięć lat. Dziewczyna wlepiała wzrok w ziemię, wyraźnie spłoszona.

Emelie wyciągnęła do niej rękę.

– Dzień dobry. Jak przypuszczam, pani Katja?

Młoda kobieta podniosła wzrok. Miała tak bladą i cienką skórę, że Emelie niemal widziała żyły.

Mężczyzna wcisnął się pomiędzy nie i wyciągnął rękę.

– Tak, to Katja. A ja mam na imię Adam. Jestem jej partnerem, narzeczonym, mieszkamy razem, czy jak to jeszcze można określić. Dobrze, że mogła się pani tak szybko z nami spotkać.

Emelie pomyślała, że Adam ma ekstremalnie małe zęby – jak gryzoń, szczur.

Ścisnęli się w jej gabinecie. Z jednej strony biurka ona, naprzeciwko Katja i Adam, Marcus usiadł z boku. 

– To mój zastępca, adwokat Marcus Engvall. Myślę, że dobrze by było, gdyby nam towarzyszył.

Katja popatrzyła na Adama, a kiedy otworzyła usta, Emelie zdała sobie sprawę, że odkąd przyszli, dziewczyna po raz pierwszy spróbowała coś powiedzieć.

– To bardzo delikatna sprawa. Wolałabym, żeby nie było z nami osób postronnych.

Emelie odchrząknęła.

– Marcus nie jest osobą postronną. Pracuje dla mnie i jeśli chodzi o zachowanie tajemnicy, obowiązują go te same zasady, co mnie. Ale oczywiście jeśli nie czują się państwo komfortowo, może wyjść, nie jest to żaden problem.

Adam położył rękę na ramieniu Katji.

– Nie, nie chcemy robić kłopotu. Niech będzie tak, jak jest.

Emelie zwróciła się do kobiety:

– To pani musi podjąć decyzję.

Młoda kobieta mówiła niemal bezgłośnie.

– Dla mnie w porządku.

– A więc o co chodzi?

Ta sama cisza, co wtedy, gdy rozmawiały przez telefon. Katja popatrzyła na Adama. Żadne z nich się nie odezwało, ale Emelie obserwowała język jej ciała: barki uniesione prawie do uszu, palce dudniące o blat, nieregularny oddech.

– Może woli pani, żebym to ja zadawała pytania?

Katja zamknęła oczy na kilka sekund.

– Nie, nie trzeba. Sama dam radę.

Położyła ręce na kolanach.

– Policja chce mnie przesłuchać. Ale ja nie chcę, żeby mnie przesłuchiwano…

Znowu zamilkła. Adam wziął jej rękę i przytrzymał ją w swoich dłoniach, oplótł jej małą garstkę swoimi długimi palcami.

– Musisz opowiedzieć wszystko od początku, sama przecież rozumiesz.

Zdawało się, że kobieta z trudem łapie oddech. 

– Nie jest mi łatwo, naprawdę. Nie jestem przyzwyczajona, żeby o tym mówić.

– Nic nie szkodzi. Proszę mówić w swoim tempie – uspokoiła ją Emelie. – I jak pani wygodniej.

Katja sprawiała wrażenie, że najchętniej położyłaby się na podłodze i skuliła w pozycji embrionalnej. Mimo to zdecydowała się mówić.

– No więc zaczęło się to ponad dziesięć lat temu, miałam trzynaście lat i byłam nieznośna, stwarzałam masę problemów, ubezwłasnowolniono mnie i przeniesiono do poprawczaka. Później przez… przez pewną osobę… której… której ufałam, nawiązałam kontakt z pewnym mężczyzną i on złożył mi pewną propozycję. Mieliśmy się spotkać i miałam dostać pieniądze.

Zamilkła. Zdawało się, że Adam nieco mocniej ścisnął jej rękę. Potem ciągnęła:

– Mężczyzna był miły i dość ostrożny, kiedy się spotkaliśmy, mógł robić, co chciał. Później dostałam pięćset koron. Wtedy była to dla mnie spora suma, nie zastanawiałam się długo nad tym, co się stało, część dziewczyn z poprawczaka robiła podobne rzeczy, niektóre cały czas o tym mówiły, niemal nie miały innych tematów. Po kilku tygodniach ten mężczyzna znowu się do mnie odezwał i znowu się spotkaliśmy. Potem widziałam się z nim jeszcze wielokrotnie. I pewnego razu spytał, czy mam coś przeciwko, żeby był przy tym jego kolega. Zgodziłam się, myślałam, że więcej mi zapłacą.

Katja zamilkła i znowu popatrzyła na Adama.

– Byłam taka młoda i nie miałam nikogo, kto by mnie zrozumiał. Tak trudno to wyjaśnić.

– Nie musi się pani tłumaczyć – zapewniła ją Emelie.

– To tak, jakby zabrali mnie mnie samej. I nigdy już się nie odnalazłam.

Wpatrywała się w okno za Emelie.

– Ale powiedz wreszcie – wtrącił się Adam. – Pani adwokat nie ma na pewno całego dnia.

Katja wzięła oddech.

– Po tamtym razie powiedziałam, że nie chcę tego więcej robić, posunęli się za daleko, ale wtedy on mi powiedział, że opowie o tym mojej mamie, wychowawcom w poprawczaku i tacie. Miałam gdzieś wychowawców, może mogłam olać też mamę, a tata już nie żył. Ale pod żadnym pozorem nie chciałam, żeby dowiedzieli się o tym moi dziadkowie, wtedy jeszcze żyli. Nie zniosłabym tego, więc siedziałam cicho. Nikomu nic nie powiedziałam. Przez lata spotykałam się z tamtym mężczyzną i jego kolegami niezliczenie wiele razy. Nie zdołam opowiedzieć, co ze mną robili, brak mi słów. Żyłam jak we mgle, zaczęłam palić marihuanę i brać heroinę, próbowałam popełnić samobójstwo, cztery razy uciekałam z poprawczaka. Ale trwało to dalej. Pewnego razu, pod koniec roku, przeszłam załamanie nerwowe, pamiętam, że leżałam na podłodze w łazience i krzyczałam. Tamten mężczyzna chyba się obawiał, że komuś wszystko powiem, że nie dam rady przemilczeć tego, co mi zrobili. Powiedział, że filmował wiele naszych spotkań, a później pokazał mi urywek filmu. „Jeśli nie przestaniesz się drzeć, wrzucimy to do internetu, żeby wszyscy mogli zobaczyć, jaką jesteś małą kurwą” – powiedział. W końcu przeniesiono mnie do innego poprawczaka, do Norrland. Wydaje mi się, że to czysty przypadek, a może opiekunowie w poprawczaku zobaczyli, że Sztokholm mi nie służy. Tak czy inaczej, miałam ogromne szczęście. Chociaż czy na pewno szczęście, może lepiej było jednak wtedy się zabić.

Katja po raz pierwszy spotkała wzrok Emelie. Oczy dziewczyny również były prawie przezroczyste.

– Później ktoś dostarczył policji twardy dysk z różnymi filmami. I policja doszła do tego, kto jest na tych obrzydliwych filmikach, w ten sposób udało im się mnie namierzyć, chociaż miałam wtedy tylko trzynaście lat, a teraz chcą ze mną o tym wszystkim porozmawiać. A ja przez ostatnie dziesięć lat starałam się o tym za wszelką cenę zapomnieć.

Udostępnij