Kiedy miłość jest inspiracją dla zbrodni

Pisanie opowiadań kryminalnych jest dla 23-letniego Oskara formą terapii, pomagającą zapomnieć mu o dramacie z przeszłości. W poszukiwaniu inspiracji młody mężczyzna udaje się na pogrzeb brutalnie zamordowanej nastolatki. Tam poznaje Luizę, piękną dziewczynę z wyższych sfer, która wkrótce odmieni jego życie. Tymczasem pojawiają się doniesienia o kolejnych ofiarach seryjnego mordercy, ochrzczonego przez dziennikarzy mianem Łowcy Nimfetek. Oskar, zbliżając się do Luizy odkrywa zaskakujące poszlaki, łączące ludzi z jej otoczenia z serią makabrycznych morderstw. To rozpętuje lawinę zdarzeń, których finału nikt nie jest w stanie przewidzieć.

Adrian Bednarek zdążył już przyzwyczaić swoich fanów do intrygi kryminalnej na najwyższym poziomie skomplikowania i do wiarygodnych psychologicznie sylwetek wykreowanych postaci. I tym razem z pewnością ich nie zawiedzie.

Adrian Bednarek – ur. w 1984 r. w Częstochowie – absolwent Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Od lat zafascynowany tematyką kryminalną, w szczególności postaciami seryjnych morderców. Wielki fan sportu żużlowego, nałogowy biegacz. Pisanie uważa za swoją największą pasję. Uwielbia tworzyć historie, w których głównymi bohaterami są skomplikowane, czarne charaktery. Sympatię czytelników zyskał dzięki powieściom „Pamiętnik diabła” (2014) i „Proces diabła” (2015), opisującym losy Kuby Sobańskiego, seryjnego mordercy z Krakowa. Jego „Pasażer na gapę” otrzymał tytuł Najlepszego Thrillera 2019 roku według serwisu granice.pl.

– Z jakiej okazji spotyka mnie przyjemność pochwalenia się starym zdjęciem z ogólniaka? – Podałem wysokiemu prawko. – Chyba nie zrobiłem nic złego?

– Właśnie… – Wysoki wyrwał mi dokument, jakby ten stanowił bezcenną relikwię, na którą polował latami. – Co tutaj robisz? – powtórzył pytanie.

– To samo co wy. – Wzruszyłem ramionami.

Wysoki oderwał wzrok od prawka i spojrzał na mnie. Wyższy nachylił się za nim i zagłębił w treść dokumentu.

– Czyli? – spytał wysoki.

– Obserwuję ludzi, przyglądam się grupkom młodzieży, szukam podejrzanych typów, którzy przyszli bez towarzystwa i dziwnie się alienują. Podobnie jak wy zakładam, że wśród tłumu żałobników można spotkać mordercę. Tylko prezentuję się lepiej od was – dodałem radośnie.

– Do czego ci to potrzebne? Może sam jesteś mordercą? – rzucił wysoki oskarżycielskim tonem.

Udostępnij